Rozdział Pierwszy

EDIT; Rozdział poprawiony 28.08.17r., niebetowany.

Ginny powoli przemierzała kręte schody aby dotrzeć do kuchni, która znajdowała się na parterze. Po raz kolejny jej rodzicielka ją wołała. Matka dziewczyny zapewne chciała, aby córka jej w czymś pomogła, bo o cóż innego mogłoby chodzić? Niechętnie, ale rudowłosa wyszła ze swojego pokoju, który był jej swoistą kryjówką przed światem i kierowała się w stronę kuchni. W końcu cały czas gra rolę wzorowej córeczki. Dziewczyna była nieco zirytowana. Z każdym dniem coraz bardziej ją denerwowało przebywanie w jej rodzinnym domu, coraz bardziej się tutaj dusiła, zupełnie jakby pętały ją jakieś więzy, jakby brakowało jej oddechu. Chciała wrócić do szkoły. Nie musiałaby patrzeć wtedy na swoich rodziców, rodzeństwo, dom, który znienawidziła, który był dla niej niczym więzienie. Dusiła się, traciła oddech, czuła jakby na jej dłoniach zacisnęły się pęta, które ją zniewalały. W Hogwarcie przynamniej mogłaby się zaszyć w jakimś spokojnym miejscu, w samotności ze swymi myślami – tak jak lubiła najbardziej. Jedynie musiałaby czasem znosić Harry’ego, Rona i Hermionę, ale z nimi lepiej dawała sobie radę niż z resztą domowników. Tak bardzo brakowało jej tej wolności, którą miała w szkole. 

Dziewczyna przekroczyła wreszcie próg kuchni i już miała zapytać, o co tym razem chodzi, ale wtedy zauważyła, że w pomieszczeniu znajdują się nie tylko jej rodzice, ale też jej starszy brat Ronald, Hermiona oraz Harry i ku jej ogromnemu zdziwieniu Albus Dumbledore – dyrektor Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart, do której uczęszczali. 

– Dzień dobry, panie profesorze – przywitała się uprzejmie rudowłosa. Obecność dyrektora Hogwartu w ich domu była ogromnym zaskoczeniem dla młodej panny Weasley i nie napawała jej zbytnim optymizmem. Do tej pory pojawiał się u nich tylko na spotkaniach Zakonu Feniksa, na których młodzież oczywiście nie bywała, jednak Ginny to nie wadziło. Przyłączenie się do tej durnej w jej mniemaniu organizacji to jedna z ostatnich rzeczy, na którą miałby ochotę. Samego dyrektora Hogwartu także nie lubiła. Ogromnie żałowała, że w czerwcu nie udało się go zabić Malfoy’owi. A tak nie wiele brakowało! Niestety na wieży pojawił się Faweks i zabrał stamtąd dyrektora Hogwartu. A mogłoby być tak pięknie! – rozmarzyła się córka Weasley’ów. 

– Panna Weasley, dobrze, że już jesteś – powiedział wesoło staruszek, jednak obrzucił ją przenikliwym spojrzeniem. Ginny pamiętała, że zawsze spoglądał na nią w ten szczególny sposób, jakby szukał w niej jakiejś skazy, czy innej oznaki, iż coś jest nie tak. 

– Stało się coś, panie profesorze? – Zapytał Harry, który odrobinę się niecierpliwił. Wszyscy zastanawiali się, po co Dumbledore chciał się z nimi spotkać, zwłaszcza trójka przyjaciół. Ginny natomiast nie była jakoś szczególnie zainteresowana. 

– Oczywiście, że nie! – Uspokoił ich od razu nauczyciel. – Chciałem z wami porozmawiać o pewnej niezwykle istotnej sprawie. Wojna zbliża się nieubłaganie, a nas jest nadal o wiele mniej niż śmierciożerców. Wiem, że was młodych walka na pewno nie ominie, zwłaszcza ciebie, Harry – rzekł spoglądając na czarnowłosego młodzieńca. – Dlatego też mam dla was pewną propozycję. Jeśli chcecie, możecie przyłączyć się do Zakonu Feniksa już teraz. Co wy na to? Oczywiście nikt nie będzie miał wam za złe, jeśli tego nie zrobicie. Strach to normalna rzecz w tych czasach – wyjaśnił spokojnie nauczyciel. 

– Chyba pan zna moją odpowiedź, profesorze – odparł spokojnie Harry, a Dumbledore uśmiechnął się i pokiwał głową. – Będę walczył – dodał czarnowłosy chłopak z determinacją. Harry i tak nie miał wyjścia, wszyscy mieli takową świadomość. Było to także poniekąd przykre, bowiem każdy oprócz Wybrańca mógł dokonać wyboru. 

– Ja także się przyłączę – stwierdził Ron. – Nie mogę zostawić Harry’ego samego, prawda? 

– Panna Granger? – Zapytał Dumbledore. 

– To chyba oczywiste, panie profesorze. Będę do końca walczyć za przyjaciół – odparła wyniośle mugolaczka. – Jednak, czy jest jakiś sposób, aby chronić moich rodziców? Są mugolami – przypomniała mu brązowowłosa. 

– Oczywiście, Hermiono, zajmę się tym – uspokoił dziewczynę, na której twarzy pojawiła się ulga. – Panna Weasley? – Zapytał, spoglądając na Ginny. 

W twoich snach, Dumbledore – pomyślała nastolatka. 

– Ja także nie zostawię przyjaciół – odparła krótko, choć wszystko w niej krzyczało, aby tego nie robić. Jednak, czy miała jakikolwiek wybór? Co powiedziałaby reszta, gdyby jako jedyna się wyłamała? To zaczęłoby rodzić wątpliwości, a wokół niej mogłoby pojawić się zainteresowanie innych. To było ostatnie czego pragnęła, choć lista pragnień rudowłosej wcale nie była długa. 

– Więc widzimy się wszyscy na jutrzejszym spotkaniu Zakonu – poinformował spokojnie dyrektor Hogwartu. – Jutro dowiecie się więcej i zapewne dostaniecie pierwsze zadania – poinformował stary nauczyciel. 

Wkopałaś się, Ginny – pozmyśla nastolatka. Nie mogła odmówić. Cała jej rodzina jest w Zakonie, nie mogła być wyjątkiem. Nadal musi grać swą rolę przykładnej córeczki. Kiedy ta męka dobiegnie końca? 

*** 

Letnie wakacje trwają w najlepsze i póki co jest jeszcze kilkanaście dni do ich końca. Minął już cały lipiec i nastał wciąż słoneczny sierpień. Ginny Weasley niedługo po tym jak dołączyła do Zakonu Feniksa zaczęła pracować w sklepie u Freda i George’a, którzy potrzebowali pomocy, a ona sama na razie nie miała wyznaczonego konkretnego zadania. Jej bracia teraz skupiali się na tym by ulepszyć ich wyroby tak, aby można było wykorzystać je przeciw śmierciożerom, dlatego też nie mogli na razie zajmować się sklepem. Chcieli zatrudnić jeszcze jedna osobę, a rudowłosa pierwsza zgłosiła się na ochotniczkę do pomocy im wykręcając się tym, że nie ma żadnego zadania, a chce także się na coś przydać. Była to dla niej szansa na wyrwanie się z codziennej, wakacyjnej rzeczywistości. Zdawała sobie sprawę, z tego, że jeśli będzie przesiadywać w sklepie całe dnie, to nie musi oglądać swej rodziny i przyjaciół. Czyż to nie wspaniała perspektywa? Nikt oczywiście nie miał nic przeciwko. 

Kilka dni temu, Ginevra dostała wypłatę za pracę w sklepie przez cały miesiąc. Jej bracia nawet nie przyjmowali do widomości tego, że ona im tylko pomaga, więc wypłacili jej pensję tak jak innym pracownikom. Tak w zasadzie dla Ginny było to na rękę i zbytnio nie oponowała, choć oczywiście udawała, że nie muszą, a ona jest tam z nimi całkowicie bezinteresownie. Wiedziała, że pieniądze zawsze się przydadzą, a jej bracia zarabiali krocie. Po za tym miała w planach pewien wydatek, który zamierzała dzisiaj zrealizować. 

Tego dnia sklep zamknęła kilka minut wcześniej niż zwykle, zresztą i tak klientów nie było już od jakiejś godziny. Zabrała ze sobą z domu dodatkową bluzkę, którą teraz przetransmutowała w pelerynę z głębokim kapturem. Gdy tylko miała pewność, że nikt niepowołany jej nie widzi, czym prędzej udała się na ulicę Śmiertelnego Nokturnu. W tamtejszej księgarni kupiła książkę do nauki czarnej magii dla początkujących czarowników. To był jej cel już od jakiegoś czasu, bowiem Ginny bardzo pragnęła poznać tajniki mrocznej sztuki. Wreszcie jej się udało poczynić ku temu odpowiednie kroki! Potem wróciła do domu, pozbywając się peleryny, która wróciła do stanu poprzedniego, czyli bluzki, którą dziewczyna zabrała z domu, a pomniejszoną księgę ukryła w kieszeni. Nikt niczego nie zauważył. 

*** 

Mroki cichej i ciemna nocy już dawno otuliły świat. Rudowłosa czarownica siedziała na łóżku, z księgą na kolanach. Mroki nocy rozpraszała białym światłem ze swej magicznej różdżki, którą trzymała w dłoni. Właśnie zabrała się za księgę o czarnej magii, którą dzisiaj zakupiła. Już od pierwszej strony miała wrażenie, że trzyma w dłoniach coś znajomego, zupełnie tak, jakby już zetknęła się z tą książką w przeszłości. Miała wrażenie, że ta wiedza przebywała gdzieś w zakamarkach jej umysłu, a teraz powraca z zapomnienia. I nagle stało się coś zupełnie nieoczekiwanego. Oczyma wyobraźni ujrzała nastoletniego chłopaka, który czytał tą samą książkę, co ona. Bez trudu go rozpoznała. 

– Tom – wyszeptała Ginny, bowiem od razu zrozumiała kogo ujrzała. 

Obraz znikł tak samo szybko jak się pojawił, jednak ona wciąż go pamiętała. W tym samym momencie zauważyła, że coś się zmieniło. Ona po prostu wiedziała, co będzie dalej w księdze. W tej, ale i wielu innych z zakresu czarnej magii. To, co umiał młody Tom Riddle, potrafi teraz i ona. Domyślała się już wcześniej, że to zasługa więzi między nimi, która musiała powstać na jej pierwszym roku. Już kiedyś przeżyła coś takiego. Słuchała wykładów nauczycieli na zajęciach, a nagle uświadomiła sobie, że ona to wszystko potrafi. Tak było i tym razem. Nigdy wcześniej z czarną magią nie miała styczności, ale Tom miał, a oni byli ze sobą w jakiś sposób połączeni. Teraz, gdy Ginny wreszcie zabrała się za tą dziedzinę magii, odblokowały się kolejne partie wiedzy, które były w jej umyśle, a ona tego nie pamiętała. Ile razy jej się to jeszcze przytrafi? 

Dziewczynie podobał jej się taki obrót sprawy. Zaoszczędziła dzięki temu na czasie, nie musiała się uczyć. Była pewna, że posiada ta wiedzę nie tylko w teorii, ale też i w praktyce. Zawsze tak było. Znała jakieś zaklęcie w teorii? Potrafiła je rzucić już za pierwszym podejściem. Była jedną z lepszych uczennic na swoim roczniku, każdy myślał, że po prostu się dużo uczyła, nikt nie wiedział, że prawda była zupełnie inna. 

Nastolatka podniosła się z zajmowanego łóżka i ukryła księgę pod obluzowaną deską w podłodze. Harry kilkakrotnie mówił, że na Privet Drive w swoim pokoju ma taki właśnie schowek, więc i ona znalazła taki u siebie w pokoju. Rudowłosa doszła do wniosku, że to jest całkiem nie głupi pomysł i pozwoliła sobie zapożyczyć go od Wybrańca, oczywiście nikt o tym nie miał pojęcia. 

– Nox – szepnęła, a w pokoju nastała ciemność. Rudowłosa położyła się, chcąc już zasnąć, aby móc zmierzyć się z dniem nastepnym. 

Gdzie jesteś, Tom? Pomóż mi! Pomyślała, nim zmorzył ją sen. 

*** 

Gdzie jesteś, Tom? Pomóż mi!

Lord Voldemort nagle otworzył oczy. Coś gwałtownie wyrwało go z głębokiego snu, w którym właśnie trwał. 

Głos. 

Słyszał kobietę. Kobietę, która była z nim w jakiś sposób związana. Czuł to, jednak nie miał pojęcia skąd się wzięła nagle w jego umyśle. Kim ona była? Kto ośmielił się używać jego dawnego imienia? Tego Czarny Pan jeszcze nie wiedział.

Witajcie! Jak widzicie wyżej rozdział pierwszy dodany, jak się podoba? Pojawiły się także karty bohaterów w odpowiedniej zakładce ;)Pozdrawiam!Ruciakowa.