Rozdział Czwarty

Rozdział Czwarty

Za zbetowanie dziękuję Nargli! ♥

- Blaise, jesteś wreszcie – powiedział blondyn, gdy jego przyjaciel pojawił się przy stole Slytherinu. – Coś cię zatrzymało? – zainteresował się Malfoy.

          - Tak się złożyło, że szedłem za Weasley – zaczął Blaise od razu. – Wpadł na nią jakiś pierwszoroczny mugolak, zgadnij, co zrobiła?

         - Co takiego? – Zapytał Draco, nie bawiąc się w zgadywanki. – Chyba wszystkiego możemy się teraz po niej spodziewać - powiedział ponuro.

        - Wyzwała go od szlam – poinformował go brunet, ściszając głos.

        - Powiedziałem, że wszystkiego możemy się po niej spodziewać – powtórzył Draco, a po chwili wahania zasugerował - Może warto zacząć ją obserwować? Kto wie, co jeszcze wymyśli?

        Widać było, że młody Malfoy jest zaskoczony czynami rudowłosej.

       - Też o tym myślałem – przyznał Zabini - Tak, myślę że to dobry pomysł. Kto wie, co jeszcze wpadnie jej do głowy, prawda? - powtórzył stwierdzenie przyjaciela.

                                              ***

  Wściekła Ginny szła szybkim krokiem w kierunku Wielkiej Sali. Była niesamowicie głodna, co tylko podwajało jej złość. Jednak jej uwagę przykuł przedmiot, który leżał na podłodze. Kilka kroków od niej spoczywała niewielka książka z ciemna okładką. Ginny podeszła bliżej i wzięła ją do ręki. Na ciemnej okładce nie było żadnego tytułu, również w środku nie było żadnych zapisków. Otworzyła ją na chybił-trafił. Pusto. To był dziennik, po prostu pusty dziennik.

 Jedenastoletnia dziewczynka przeszukiwała swój kufer, aby wydobyć z niego podręcznik do zaklęć. Jest! Już miała wepchnąć książkę do plecaka, gdy zauważyła, że w środku jest inna. Wyjęła ją, zastanawiając się skąd ona się tam wzięła. Rzecz miała czarną, skórzaną okładkę, bez zbędnych ozdób. Z tylu, na samym dole, wyblakłymi literami wypisane było imię i nazwisko właściciela. Zafascynowana jedenastolatka szybko otworzyła książkę, ciekawa jakie sekrety pozna. Nie pomyliła się, był to dziennik. Jednak po chwili poczuła rozczarowanie. Z sekretów nici. Dziennik był pusty.

 Wspomnienie sprzed lat pojawiło się tak niespodziewanie. Nawet nie wiedziała, dlaczego teraz myśli o tym koszmarze. Zamknęła notes, po czym wepchnęła go do kieszeni, uprzednio rzucając na niego zaklęcie zmniejszające. Niedługo potem siedziała przy stole Gryfonów w Wielkiej Sali, zapominając o poprzednich wydarzeniach. Nie zauważyła jednak, że co jakiś czas wpatrują się w nią dwaj Ślizgoni.

Zmęczona po całym dniu nauki Ginny wieczorem znalazła się wreszcie w swoim dormitorium. Byłaby tu już dużo wcześniej, ale w Pokoju Wspólnym zatrzymali ją Harry, Ron i Hermiona. Po godzinnej męczarni w towarzystwie starszych Gryfonów udało jej się wykręcić udawanym bólem głowy i mogła ich nareszcie opuścić. Rudowłosa przypomniała sobie o dzienniku, który znalazła dzisiaj na korytarzu. Był pusty, tak jak tamten...

 Otworzyła dziennik na pierwszej stronie i pochwyciła pióro, uprzednio mocząc je w kałamarzu z czarnym atramentem. Napisała pierwsze zdanie.

  - Pamiętniku, znalazłam Cię dzisiaj, choć nie wiem skąd się wziąłeś. Jestem Ginny Weasley i chodzę do Hogw...

  Zamarła nagle i przestała pisać. Pierwsze zdanie zaczęło nagle znikać, a w końcu już go nie było. Z drugim, niedokończonym stało się po chwili tak samo.

 -Co się, u licha, dzieje - mruknęła dziewczynka, jednak nie zauważyła w tym nic podejrzanego. Po chwili, ku jeszcze większym zaskoczeniu nastolatki w dzienniku pojawiło się zdanie, napisane innym charakterem pisma. Zupełnie tak, jakby pojawiła się tam jakaś czarodziejska, niewidzialna ręka.

- Witaj, Ginny. Jestem Tom.

- Jak to zrobiłeś?

- Jestem dobry z zaklęć. Zaczarowałem ten dziennik, aby znaleźć przyjaciół.

- Chcesz żebym była Twoja przyjaciółką?

Ginny wyrwała się z zamyślenia. Znów wspomnienia sprzed lat powróciły tak nagle. Jej pierwsze zetknięcie się z Tomem, Tomem, za którym tak bardzo tęskniła. Czy ona kiedyś uwolni się od niego? Czy do już do końca życia jej myśli będą tylko i wyłącznie przy nim?

Nastolatka wzięła pióro, zamoczyła je w kałamarzu z czarnym atramentem. Zrobiła niewielkiego kleksa na pierwszej stronie. Odczekała chwilę jednak ten nie znikał. Potem rzuciła na niego kilka czarów, aż w końcu uznała, że to jest najzwyklejszy na świecie notes.

 W końcu o wiele spokojniejsza odłożyła go na półkę - w końcu nie miała zbyt wielkiego szczęścia, jeśli chodziło o dzienniki.

                               ***

  Trwała ciemna noc. Była pełnia, jedynie księżyc i gwiazdy rozpraszały mrok. Zamek pogrążony był we śnie, w ciszy. Jednak Ginny Weasley nie spała. Nie znajdowała się nawet w swoim dormitorium, tam gdzie powinna teraz być. Weasleyówna przebywała na wieży astronomicznej. To jej miejsce, to jej azyl. Uwielbiała tu przesiadywać, a dzisiaj była jedyna noc w tygodniu, gdy żadna klasa nie miała astronomii. Nikt jej nie przeszkadzał. Stała oparta rękami o barierkę, delikatny wiatr rozwiewał jej rude włosy, a ona wpatrywała się w hogwardzkie błonie skąpane blaskiem księżyca.

    Nagle usłyszała jakieś kroki na schodach. Ktoś nadchodził, jednak nie był to woźny Filch, bo jego człapanie usłyszałaby już dawno. Pozostawało jej tylko poczekać, a następnie wyprosić tego delikwenta z jej samotni. Po chwili drewniane, ciężkie drzwi otworzyły się z delikatnym skrzypieniem. Za nimi ukazał się wysoki blondyn, którego dziewczyna od razu rozpoznała. Na jej twarzy pojawił się grymas niezadowolenia, ale nie zdradziła swojej obecności, czekając aż Ślizgon sam ją zauważy. Zrobił parę kroków w stronę barierek i nagle zamarł z zaskoczenia.

- Weasley! - Draco był w takim szoku, że aż odskoczył w tył.

- Malfoy – odparła krótko, uśmiechając się drwiąco.

- Nie sądziłem, że kogoś tu spotkam o tej porze - rzekł uspokojony, podchodząc bliżej niej.

- Zabawne – odparła. - Zupełnie jak ja.

- Co tu robisz?

- Nie sądzę, abym musiała ci się spowiadać, Malfoy - stwierdziła tonem ucinającym dyskusję.

- Merlinie, aleś ty drażliwa Weasley. Nikt ci się nie każe spowiadać. Zapytałem z czystej ciekawości.

 - Wiesz, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła? - zapytała złośliwie, na co blondyn tylko się roześmiał, a następnie westchnął.

- Ja już jestem w piekle - stwierdził ponuro po chwili ciszy.

Zapadła cisza. Ciężka, męcząca. Ginny postanowiła ją przerwać, i powiedzieć że chciałaby zostać sama, jednak blondyn ją ubiegł.

- Lubię tu siedzieć, patrzeć na gwiazdy, bez chmurne niebo, wyszukiwać konstelacje...

- No proszę, czyżby Malfoy lubił coś innego oprócz wyzywania szlam? – zapytała zaskoczona, lekko drwiącym tonem.

- Jestem człowiekiem, tak samo jak ty – odparł spokojnie. – Poza tym, chyba nie tylko ja lubię wyzywać szlamy, prawda? - dodał.

- Widzę, że Zabini nie potrafi trzymać gęby na kłodkę... przeklęci Ślizgoni.

- Powiedział to tylko mnie, Weasley. Zastanawia nas, co się w tobie zmieniło...

- Nic się we mnie nie zmieniło. Dobranoc, Malfoy – powiedziała, po czym wyszła, zostawiając Dracona samego.

Jednak pytanie Ślizgona dało jej do myślenia. Co się w niej zmieniło? Nigdy wcześniej publicznie nie wyzywała nikogo od szlam, wszystkie myśli zachowywała dla siebie. Nie była taka jak dawniej i nigdy nie będzie. O tym wiedziała, ale pozostało coś jeszcze, co towarzyszyło jej przez ostatnie lata.

Tom.

 I obiecała sobie, że zrobi wszystko, aby do niego dołączyć.

No i mamy  rozdział! Na blogu wydaje się strasznie króciutki, aczkolwiek nie powala długością... Długo mnie tu nie było. Następny rozdział zacznę pewnie pisać po opublikowaniu kolejnej części NBW, wiec nie wiem ile to potrwa. Dobra wiadomosc jest taka, ze zaczełam to pisać :). A jak Wam się podoba nowa szata graficzna?Do następnego!Ruciakowa.