Rozdział Trzeci

Wakacje już się skończyły. Nadszedł wreszcie wrzesień a wraz z nim uczniowie powracali do szkół. Pociąg z Londynu do Hogwartu już od kilku godzin mknął po szynach zmierzając do swego celu.

Ginny już całkowicie wydobrzała po wakacyjnej walce na Pokątnej, a teraz siedziała w przedziale razem z kilkoma innymi Gryfonami z jej rocznika. Jakoś nie miała ochoty na towarzystwo swego brata i dwójki jego przyjaciół. Jednak także i tutaj nie uczestniczyła w rozmowie, a tylko w ciszy wpatrywała się w okno. Nie miała ochoty na jakiekolwiek  pogawędki.

Znudzona podniosła się ze swego miejsca i wyszła z przedziału, mówiąc wcześniej znajomym, że idzie się przejść. Kompletnie nie wiedziała, co ze sobą zrobić. Chciała jak najszybciej być w Hogwarcie. Tylko w tym miejscu czuła się naprawdę wolna.

Rudowłosa przez kilka minut przechadzała się pociągowym korytarzem, mijając po drodze wielu uczniów. W końcu znudzona tą wędrówką, przystanęła przy jednym z okien i zaczęła po prostu wpatrywać się w przemijający krajobraz.

Draco Malfoy oraz Blaise Zabini także znajdowali się poza swym wagonem. Blondynowi zachciało się nagle czegoś słodkiego, dlatego też poszukiwali starszej pani, która zawsze sprzedawała słodycze.

- Zobacz, kto tam stoi – rzekł nagle Malfoy zatrzymując się i wskazał postać przed sobą.

- To przecież Weasley – zauważył Blaise. Dziewczyna najwyraźniej usłyszała rozmowę, ponieważ spojrzała w ich kierunku, jednak, gdy zobaczyła dwójkę Ślizgonów natychmiast odwróciła głowę z powrotem w stronę okna.  Ślizgoni popatrzyli na siebie, a potem podeszli bliżej samotnej Gryfonki.

- Czego chcecie? – warknęła w ich stronę, widząc, że Ślizgoni nie mają zamiaru przemieścić się gdzieś indziej.

- Weasley, nie unoś się póki jesteśmy mili – powiedział Malfoy, na co rudowłosa jedynie prychnęła.

- Mam lepsze zajęcia niż rozmawianie z wami.

- Ciekawe, jakie? – Zainteresował się Blaise. – Może rzucanie zaklęć uśmiercających na śmierciożerców? – Podsunął cicho Zabini. Cale szczęście, że w tej chwili nikt więcej nie kręcił się po korytarzu! Dziewczynę zaniepokoiło to, że oni cokolwiek wiedzą, jednak nie dała po sobie niczego poznać.

- Nie wiem, o co ci chodzi, Zabini – warknęła gniewnie rudowłosa. – Co ty do cholery jasnej pleciesz?

- Oj wiesz i to bardzo dobrze. Myślisz, że nikt cię nie widział na Pokątnej?

- Każdy czasem bywa na Pokątnej – odparła wymijająco. – Wiesz, to miejsce gdzie normalni czarodzieje robią zakupy i takie tam…

- Weasley przestań udawać świętą. Widziałem cię. Wiem, jakimi zaklęciami walczyłaś. Zastanawia mnie tylko skąd ty znasz klątwy czarnomagiczne.

- Nie twój interes. I radzę ci trzymać gębę na kłódkę, bo może być z tobą źle, jeśli komukolwiek coś powiesz. Do ciebie też mówię, Malfoy – próbowała jakoś wybrnąć z tej dziwnej sytuacji.

- Spokojnie, nikomu nie powiedziałem, próbował złagodzić sytuację Ślizgon. - Choć Snape już podobno węszy, czy ktoś w tym waszym zakonie nie wie więcej niż powinien. I nie musisz mi grozić, rudzielcu – dodał.

- Ostrzegam cię Zabini.

- Cały miesiąc leczyłem skutki twojej klątwy, Weasley – stwierdził spokojnie Blaise. – Jednak nadal nie odpowiedziałaś na moje pytanie.

- Nie myśl sobie, że na nie odpowiem. A teraz z łaski swojej dajcie mi… SPRÓBUJ JESZCZE RAZ WEJŚĆ DO MOJEJ GŁOWY, A NIE RĘCZE ZA SIEBIE! – Wrzasnęła nagle na Blaisa. Dopiero, co wyczuła czyjąś obecność w swoim umyśle. Na chwile zapomniała, że ma do czynienia z tymi przeklętymi Ślizgonami.

- Nic nie zrobiłem! – Próbował bronić się Ślizgon.

- Widzę, że i oklumencję umiesz – zauważył Malfoy z niezadowoleniem.

- Ty, wredny Ślizgoński…

- Dobra, koniec przedstawienia – powiedział Blaise, zauważając, że nagle na korytarzu przybywa uczniów. Musiał ich z przedziałów wywołać wrzask rudowłosej. – Jeszcze nie skończyliśmy Weasley – stwierdził spokojnie Blaise, na co Ginevra tylko prychnęła. Szybko powróciła do swojego przedziału, z którego nie wyszła do końca podróży roztrząsając słowa starszego Ślizgona.

***

         Ginny wreszcie znalazła się w swoim łóżku w przytulnej wieży Gryffindoru. Dzień był trochę męczący, dlatego też jak najszybciej chciała usnąć, aby na jutrzejszych lekcjach nie przysypiać. Była trochę senna, a jak zwykle przed snem w jej głowie gościły przeróżne fantazje. Tak często myślała o Tomie, że był po porostu częścią jej świata.

- Tak bardzo pragnę być z tobą, Tom…

- Kim ty jesteś? – Usłyszała nagle głos w swojej głowie, którego kompletnie się nie spodziewała. To był głos Toma. Z wrażenia aż usiadła na łóżku.

- Ginny, wszystko w porządku? -  Zapytała Demelza Robbins, która dzieliła z nią dormitorium.

- Nic mi nie jest – mruknęła Ginny i powrotem się położyła, odwracając się plecami do koleżanki.

Tak się tym wszystkim przejęła, że nie potrafiła odpowiedzieć Tomowi… Jednak nagle spadła na nią jedna myśl. Jej Tom przecież nie istnieje. To nie jej prywatny książę z dziennika jej odpowiedział. Istniało tylko jedno wyjaśnienie, to Lord Voldemort. Nagle dziewczynę ogarnęło przerażenie. Za każdym razem, gdy wołała swojego Toma, to wszystko musiał słyszeć Czarny Pan, jednak nie miał pojęcia, kim ona jest. Nie zdawał sobie sprawy z więzi między nimi, bo Ginny podejrzewała, że takowa istnieje. Jak inaczej mogłaby wyjaśnić to, że posiada wiedzę Toma i niektóre jego wspomnienia? I co ma z tym faktem zrobić?

***

         Nastał kolejny dzień, który zapowiadał się całkiem nieźle. Przynajmniej dopóki Ginny z kimś się nie zderzyła na korytarzu, gdy szła na śniadanie.  Jakiś pierwszoroczniak wybiegł z za zakrętu i z impetem uderzył w rudowłosą.

         - Uważaj jak chodzisz?! – wykrzyknęła. – Nie nauczono cię, że nie biega się po korytarzu? Gdzieś ty się wychował, dzieciaku! – Rudowłosa była wściekła.

         - P-Prze-ee-praszam! – wyjąkał przestraszony jedenastolatek. – Nie wiedziałem. Jaa n-nie znam się na za-aa-sadach w Hogwarcie, Mo i rodzice to mugole i nie… - próbował jakoś tłumaczyć się hogwartczyk.

         - Jeszcze tu stoisz? – warknęła na niego. – Lepiej zejdź mi z drogi! – Gdy tylko to powiedziała, jedenastolatek od razu jej posłuchał.

         - Puchońska szlama – wymamrotała troszkę za głośno. Ginny ucieszyła się, że tego dnia wybrała się sama na śniadanie. Gdyby szła z bratem i jego przyjaciółmi, czy nawet z Demelzą, musiałaby udawać grzeczniutką Gryfonkę. Ale nie teraz, w tej chwili spokojnie mogła nakrzyczeć na tego małego Puchona…

         - Chyba się nie przesłyszałem? – odezwał się głos za nią. – Chociaż pewnie nie, teraz powinienem się wszystkiego po tobie spodziewać, Ginevro Weasley. Ciekawi mnie jedno…

         Dziewczyna odwróciła się, choć od razu poznała ten głos. Za nią szedł Blaise Zabini.

         - Nie wiesz, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła, Zabini? – Wycedziła do Ślizgona.- Lepiej nie interesuj się moimi sprawami, bo zupełnie przypadkiem – zaakcentowała – coś może ci się stać. A teraz żegnam – rzekła, po czym odwróciła się na pięcie i w jeszcze gorszym humorze powędrowała w stronę Wielkiej Sali na śniadanie.

Kolejny rozdział za nami. Dziękuję za wszelki komentarze pod poprzednim wpisem. W zasadzie tyle mam do powiedzenia.Ruciakowa.